Το σκόρδο είναι φυτό εύκρατης ζώνης που αντέχει στους ηπειρωτικούς χειμώνες όταν διαχειμάζει με τη μορφή του υπόγειου βολβού. Μπορεί να καλλιεργηθεί σε πολλά είδη εδαφών, αποδίδει όμως στα πολύ πλούσια μετρίου βάθους χωράφια. Είναι πολύ απαιτητικό φυτό σε θρεπτικά στοιχεία (25 μονάδες Ν, 15 φωσφόρου και 25 καλίου) και ιδιαίτερα οι ξενικές ποικιλίες, οι οποίες σχηματίζουν μεγάλους βολβούς με λίγες μεγάλες σκελίδες. Η προσθήκη τουλάχιστον της μισής ποσότητας Ν πρέπει να γίνεται σε οργανική μορφή. Όταν κατά την άνοιξη βρέξει δύο - τρεις φορές (τουλάχιστον 40χιλ. η κάθε φορά) η καλλιέργεια δεν χρειάζεται αρδεύσεις.
Το χωράφι που θα καλλιεργηθεί το σκόρδο πρέπει να είναι προετοιμασμένο από το τέλος του καλοκαιριού και να έχει υποστεί κατεργασία με φρέζα ή καλλιεργητή μόλις πριν το φύτεμα των σκελίδων. Οι σκελίδες τοποθετούνται με το χέρι κατακόρυφα, σε βάθος 4-6 εκατοστών (στα αμμουδερά βαθύτερα), σε απόσταση 7 εκατοστών επί της γραμμής και 25 εκ. μεταξύ των γραμμών. Η καλλιέργεια σκαλίζεται και βοτανίζεται, όταν χρειάζεται να καταπολεμηθούν τα ζιζάνια.
Το σκόρδο χρησιμοποιείται σε όλε τις κουζίνες του κόσμου ως άρτυμα για τη χαρακτηριστική γεύση που προσδίδει στα φαγητά. Για τις φαρμακευτικές ιδιότητές του χρησιμοποιείται ευρύτατα σε παρασκευάσματα διατροφικών συμπληρωμάτων σε άτομα με υπέρταση, αυξημένη χοληστερόλη και λιπιδίων του αίματος και γενικά για τις ευνοϊκές του επιδράσεις στο καρδιαγγειακό σύστημα.
|